اگرتوجور کنی جور نیست تربیت است...وگرتو داغ نهی،داغ نیست درمانست

الهی!

الهی!

ای دور از نظر و ای نیکو حضر و ای نیکوکار نیک منظر..ای دلیل هر برگشته و ای راهنمای هر سرگشته..

ای چاره ساز هر بیچاره و ای آرنده هر اواره..ای جامع هر پراکنده و ای رافع هر افتاده...

                  دست ما گیر ای بخشنده بخشاینده...

الهی!

     یاد تو در میان دل و زبان است و مهر تو در میان سر و جان...

الهی!

   آنچه ما خود کشتیم به بر میار و آنچه تو کشتی آفت ما از آن بازدار...

الهی!

                             از غافلانیم..نه از کافرانیم...

          نگهدار تا پریشان نشویم و در راه آر تا سرگردان نشویم....

الهی!

  تو بر رحمت خودی و ما بر حاجت خویش...

                               توانگری و ما درویش...

الهی!

الهی!

     تا با تو آشنا شدم ،از خلایق جدا شدم...در جهان شیدا شدم...

       نهان بودم ،پیدا شدم...

کریما!

     هر که را خواهی که بر افتد ، اورا رها کنی تا با دوستان تو در افتد...

الهی!

   مران کسی را که خود خواندی...

                     ظاهر مکن جرمی را که پوشاندی...

                                             کریما!میان ما و تو داور تویی...

             آن کن که سزاوار آنی نه آنچنان که سزاوار ماست...

الهی!

     مرکب وا ایستاد و عمرم بفرسود...

                       همراهان برفتند و این بیچاره را جز حیرت نیفزود....

الهی!

   اگر خامم پخته ام کن...

                    و اگر پخته ام سوخته ام کن...

کهن شود همه کس را بروزگار ارادت...مگر مرا که همان عشق اولست و زیادت

 این من نه منم ، اگر منی هست تویی.........ور در بر من پیرهنی هست تویی

            در بحر فتاده​ام چو ماهی.........تا یار مرا به شست گیرد

چرا نه در پی عزم دیار خود باشم.....چرا نه خاک سر کوی یار خود باشم

الهی!

ای گشاینده زبان مناجات گویان و ای انس افزای خلوتهای ذاکران و ای حاضر

نفسهای رازداران..در حاجت کسی نظر کن که او را یک حاجت بیش نیست..

    مرا تا باشد این درد نهانی............تو را جویم که درمانم تو دانی

الهی!

چون یتیم بی پدر گریانم..درمانده در دست خصمانم.خسته از گناهانم و زخویشتن

نالانم..خراب عمر و مفلس روزگار:

                            من آنم          

  ای جمله بی کسان عالم را کس.............یک جو کرمت تمام عالم را بس

  من بیکسم و کسی ندارم جز تو..............یا رب تو بفریاد من بیکس رس

الهی!

  هر کس بر چیزیست و من ندانم بر چه ام...

                بیمم آنست که کِی دانسته شود که من کیم؟

الهی!

دانی که بی تو هیچکسم..دستم گیر که در تو رِسم..به ظاهر قبول دارم به باطن

تسلیـم نه از خصـم بـاک دارم و نه از دشمن بیـم...اگر دل گـوید چرا؟ گـویم سر

افکنده ام و اگرعقل گوید چرا؟

                    گویم که من بنده ام

      مِهر تو به مُهر خاتم ندهم...............وصلت به دَمِ مسیح مریم ندهم

     عشقت به هزار باغ خرم ندهم............یکدم غم تو بهر دو عالم ندهم

از آنچه نخواستی چه آید و آنرا که نخواندی کی آید؟...نا کشته را از آب چیست

و ناخوانده را جواب چیست؟...تلخ را چه سود اگرش آب خوش در جوار است

 و خار را چه حاصل از آنکه بوی گل در کنار است....

 الهی!

   هر که ترا شناسد کار او باریک است و هر که ترا نشناسد راه او تاریک

           تو را شناختن از تو رستن است..و به تو پیوستن از خود گذشتن است

الهی!

   کار آنکس کند که تواند،عطا آنکس بخشد که دارد....

                       پس بنده چه تواند و چه دارد؟

الهی!

    ادای شکر تو را هیچ زبان نیست و دریای فضل تو را هیچ کران نیست...

       و سرّ حقیقت تو بر هیچکس عیان نیست...

            هدایت کن بر ما رهی که بهتر از آن نیست

        یا رب ز ره راست نشانی خواهم .......وز باده آب و خاک جانی خواهم

        از نعمت خود چو بهره مندم کردی....... در شکرگزاریت زبانی خواهم

                  با این کردار زشت ، تمنای بهشت...؟

 الهی!

نه در بندم نه آزادم...

 از خود رنجور و از تو دلشادم...

    از زندگانی خود در عذابم...گویی که بر آتش کبابم...نه خورد پیدا نه خوابم...

                 در میان دریا تشنه آبم...از آنکه از خود در حجابم...

                      منتظرم... تا کی رسد جوابم...

الهی!

    سگ را بار است و سنگ را دیدار...

                گر من ز سگ و سنگ کم آیم عار است...

هر شادی که بی تو است،اندوه آنست...هر منزل که نه در راه تُست زندانست...

هر دل که نه در طلب تُست ویرانست...یک نفس با تو به دو گیتی ارزان است...

یک دیدار از آنِ تو به صدهزار جان رایگان است...

                     **صد جان نکُند،آنچه کند بوی وصالت**

الهی!

            راهم نمای بخود...

                        و باز رهان مرا از بند خود...

                                              ای رساننده...

                                                    بخود رسانم ، که کس نرسید بخود...

الهی!

از ما هرکه را بینی معیوب بینی...

      هر کردار که بینی همه با تقصیر بینی...

           با این همه نه باران بر ما بازمی ایستد ، نه جز گل کَرَم می روید...

         چون با دشمن به سخط بچندین بری ، پس سود پسندیدگان چه اندازه...؟

                            و آئین محبان را چه پایان...

              مقام عارفان را چه حد و شادی دوستان را چه کران...؟

هرکس را آتش در دل است و این بیچاره را در جان از آنست که هرکس را

سروسامانست و این درویش بی سروسامان است...

         موجود نفسهای جوانمردانی...

                    حاضر دلهای ذاکرانی...

                             نزدیکتر از جانی...

                                       گفتم صنما...مگر که جانان منی...؟

             اکنون که همی نگه کنم جان منی...

الهی!

            اگر از دوستانم ، حجاب بردار...

                                 واگر مهمانم ، مهمان را نیکو دار...

الهی!

                                         در ملکوت تو کمتر از مویم....

                              این بیهوده تا کی گویم...؟

الهی!

    به هر صفت که هستم بر خواست تو موقوفم . . .

          به هر نام که مرا خوانند به بندگی تو معروفم . . .

                 تا جان دارم رخت از این کوی بر ندارم . . .

                       او که تو ، آن اویی ، بهشت او را بنده است . . .

                              او که تو در زندگانی اویی ، جاوید زنده است . . .

خداوندا!

         عابدان وصف بزرگواری تو شنودند ، گردنها بسته کردند . . .

                سلطانان وصف علاء تو شنیدند ، از بیم قهرتو گردن نهادند . . .

                         عاصیان صفت رحمت تو شنیدند ، امیدها در بستند . . .

الهی!

               نان تو میخورم و فرمان شیطان میبرم...به فریادم برس...

ای دور نظر و ای نیکو حضرو ای نیکوکار نیک منظر،ای دلیل هر برگشته و ای

 راهنمای هر سرگشته،ای چاره ساز هر بیچاره و ای آورنده هر آواره،ای جامع

هر پراکنده و ای رافع هر افتاده...

                   *دست ما گیر ای بـخشنـده بـخشـایـنده*

الهی!

دیگران مست شرابند و من مست ساقی...مستی ایشان فانیست و از من باقی...

الهی!

از هر دو جهان محبت تو گزیدم ؛ جامهء بلا بُـریدم و پرده عافـیت دریدم...

 یا رب ز شراب عشق سرمستم کن

                                         وز عشق خودت نیست کن و هستم کن

از هرچه بجز عشق خودت تهی دستم کن

                                         یکـباره به بنـد عـشـق پـابـستـم کـن

ضعیفان را پناهی،قاصدان را بر سر راهی،مومنان را گواهی...

                چه عزیز است آنکس که تو خواهی...

الهی!

گُل بهشت در چشم عارفان خار است...جوینده تو را با بهشت چه کار است...

الهی!

خود کردم و خود خریدم،آتش بر خود،خود افروزانیدم...از دوستی آواز دادم،دل و جان را فرا ناز دادم...اکنون که در غرقابم دستم گیر که گرم افتادم...

هر روز من از روز پسین یاد کنم

                                 بر درد گنه هزار فریاد کنم

از ترس گناه خود شوم غمگین باز

                                از رحمت او خاطر خود شاد کنم

اگر پُرسی حجّت نداریم ، اگر بِسَنجی بضاعت نداریم و اگر بسوزی طاقت نداریم..

مائیم همه مفلسان بی مایه و همه از طاعت بی پیرایه و همه محتاج و بی سرمایه...

الهی!

چون همه آن کنی که خود خواهی ، پس از این بیچاه مفلس چه میخواهی...؟

الهی!

چون به تو نگریم پادشاهیم تاج بر سر و چون به خود نگریم خاکیم بلکه از خاک کمتر...

پیوسته دلم دم از رضای تو زند

                               جان در تن من نفس برای تو زند

گر بر سر خاک من گیاهی روید

                              از هر برگش بوی وفای تو زند

الهی!

   اگر مرا در دوزخ کنی دعوی دار نیستم و اگر در بهشت کنی بی جمال تو خریدار نیستم...

الهی!

  بر تارک ما خاک خجالت نثار مکن...

                                      ...و ما را به بلای خود گرفتار مکن..

الهی!

   می بینی و می دانی و برآوردن میتوانی...

الهی!

                      اگر دوستی نکردیم دشمنی هم نکردیم...

      اگر چه بر گناه مصرّیم....بریگانگی حضرت تو مقرّیم

مگوی چکار کرده ای که دروا شویم...و مگوی چه آورده ای که رسوا شویم...

الهی!

      نه ظالمی که گویم زنهار و نه مرا بر تو حقی که گویم بیار...

                *همچنین میدار.. ای کریم و ای ستار*

الهی!

            خواندی ، تاخیر کردم...فرمودی ، تقصیر کردم

الهی!

    به حرمت آن نام که تو خوانی و به حرمت آن صفت که تو چنانی

                     *دریاب مرا که میتوانی*

ای دوست:

آبروی دین مریز و با پروردگار خود مستیز...گر طالب اقبالی پس چرا فارغ البالی...

             تا کی در خوابی؟...وقت است اگر دریابی...!

ای بیننده نمازها ،ای پذیرنده نیازها...ای داننده رازها و ای شنونده آوازها...ای مطلع بر حقایق و ای مهربان بر خلایق...عذرهای ما بپذیر که تو غنیّ و ما فقیر...عیبهای ما مگیر که تو قویّ و ما حقیر...اگر بگیری بر ما،حجت نداریم و اگر بسوزی طاقت نداریم...از بنده خطا آید و ذلت و از تو عطا آید و رحمت...

الهی!

تو بر رحمت خود و من بر حاجت خویش...تو توانگری و ما درویش...

الهی!

چون در تو نگرم از جمله تاجدارانم و تاج بر سر...و چون در خود نگرم از جمله خاکسارانم و خاک بر سر...

الهی!

     در سر خمار تو داریم و در دل اسرار تو داریم و به زبا ن اشعار تو داریم...

                  اگر گوییم ثنای تو گوییم و اگر جوییم رضای تو جوییم...

یک دل پر درد دارم و یک جان پر زجر...خداوندا این بیچاره را چه تدبیر...بار خدایا در ماندم از تو ، لیکن در ماندم در تو...

          *اگر غایب باشم گویی کجایی و اگر به درگاه آیم در را نگشایی*

الهی!

   خود را از همه به تو وابستم...

                      اگر بداری تو را پرستم و اگر نداری خود پرستم...

                                   نومید مساز...بگیر دستم

الهی!

           دستم گیر که دست آویز ندارم...و عذرم پذیر که پای گریز ندارم

الهی!

            اگر طاعت بسی ندارم... در هر دو جهان جز تو کسی ندارم

زندگی همه با یاد تو...شادی همه با یافت تو...و جان آنست که درآن شناخت تو است...موجود نفسهای جوانمردانی...حاضر دلهای ذکر کنندگانی...از نزدیک نشانت می دهند و برتر از آنی...از دور می پندارند و نزدیک تر از جانی...ندانم که در جانی یا خود جانی...آنی که خود گفتی و چنانکه خود گفتی آنی...

الهی!

   مران کسی را که خود خواندی...

                     ظاهر مکن جرمی را که پوشاندی...

                                             کریما!میان ما و تو داور تویی...

             آن کن که سزاوار آنی نه آنچنان که سزاوار ماست...

الهی!

     مرکب وا ایستاد و عمرم بفرسود...

                       همراهان برفتند و این بیچاره را جز حیرت نیفزود....

الهی!

   اگر خامم پخته ام کن...

                    و اگر پخته ام سوخته ام کن...

الهی!

ما در دنیا معصیت می کردیم...دوست تو محمد(ص)غمگین شود و دشمن تو ابلیس شاد...!

الهی!

     کدام درد بود از این بیش... که معشوق توانگر و عاشق درویش...

الهی!

          دست با ادب دراز است و پای بی ادب...

الهی!

        جان به لب رسید...تا جام به لب رسید

  من غلام آن معصیتم که مرا به عذر آرد...و از آن طاعت بیزارم که مرا به عُجب آرد

الهی!

   گدای تو به کار خود شادان است...هرکه گدای تو شد در دو عالم سلطان است

الهی!

  چون یتیم بی پدرگریانم...

                    درمانده در دست خصمانم...

                                      خسته گناهانم و از خویشتن بر تاوانم...

  خراب عمر و مفلس روزگار..من آنم...

        *خداوندا به فریادرس که از ناتوانی خود به فریادم*

                   از من اشکی و آهی...و از تو نگاهی...

الهی!

 بر عجز خود آگاهم و بر بیچارگی خود گواهم...خواست خواست تو است...من چه خواهم...

الهی!

                       اقرار کردم به مُفلسی و هیچکسی...

    ای یگانه که از هر چیز مقدسی...چه شود اگر مُفلسی را در نفس آخر به فریاد رسی...

الهی!

 من کیستم که ترا خواهم ، چون از قیمت خود آگاهم...

                از هرچه می پندارم کمترم...و از هر دمی که می شمارم بدترم...

 به زور کار آمده ام  بنده وار...با لب پرتوبه و زبان پر استغفار...

               خواهی به کرم عزیز دار، خواهی خوار...که من خجلم و شرمسار...

                  * و تو خداوندی و صاحب اختیار*

 ای واقف اسرار ضمیر همه کس *  در حالت عجز دستگیر همه کس

 از هر گنهم توبه ده و عذر پذیر *  ای توبه ده و عذر پذیر همه کس

الهی!

اگر مستم و اگر دیوانه ام از مقیمان این آستانه ام...آشنایی با خود ده که ازکاینات بیگانه ام...

 بساز کار من و مَنِگر به کردار من...

دلی ده که طاعت افزون کند...

           طاعتی ده که به بهشت رهنمون کند...

                           علمی ده که درو آتش هوا نَبُوَد...

                                      عملی ده که درو آب رزق و ریا نبود...

                                                      دیده ای ده که عزّ ربوبیت تو بیند...

                       نفسی ده که حلقه بندگی تو گوش کند...

                 ...تو شفا سازکه ازاین مغلولان کاری نگشاید...

   به اصلاح آر که نیک بی سامانیم ، جمع ساز که بس پریشانیم...

            باز آمدیم با دودست تهی...چه باشد اگر مرهمی بر خستگان نهی...

الهی!

            هرچند که ما گنه کاریم ...تو غفّاری...

                                      هرچند که ما زشتکاریم... تو ستّاری...

الهی!

           نظریْ خود بر ما مدام کن...

                                واین شادیِِْ خود بر ما تمام کن...

                                                   و ما را بر داشتهِ خود نام کن...

            ...بوقت رفتن برجان ما سلام کن...

     تا با تو آشنا شدم ،از خلایق جدا شدم...در جهان شیدا شدم...

       نهان بودم ،پیدا شدم...

کریما!

     هر که را خواهی که بر افتد ، اورا رها کنی تا با دوستان تو در افتد...

الهی!

عمر بر باد کردم و بر تن خود بیداد کردم...

                     گفتی و فرمان نکردم...درماندم و درمان نکردم...